Park Śląski na archiwalnych zdjęciach. 72. rocznica powstania WPKiW!

Park Śląski ma już ponad 70 lat

20 grudnia 1950 roku, Wojewódzka Rada Narodowa w Katowicach, przez aklamację przyjęła uchwałę następującej treści:

"Uznaje się konieczność i celowość budowy Wojewódzkiego Park Kultury i Wypoczynku dla Górnoślaskiego Zespołu Przemysłowo-Miejskiego na obszarze około 500 ha, położonego między Katowicami a Chorzowiem w pasie między drogami Katowice - Chorzów - Siemianowice - Stary Chorzów i równoczesnie zleca Prezydium Wjewódzkiej Rady Narodowej poczynienie odpowiednich starań u Władz Centralnych w kierunki realziacji powyższych zamierzeń."

W ten sposób powołany do życia został jeden z największych parków w Europie. Propagatorem i inicjatorem powstania WPKiW był gen. Jerzy Ziętek, który stanął na czele Komitetu Budowy WPKiW.

Projektant Parku był prof. Władysław Niemirski, który podzielił park na część przeznaczoną rozrywce i odpoczynkowi. Zaprojektował on m.in. w zielonej przestrzeni dwa rejony: cichy, gęsto obsadzony drzewami i krzewami, który miał służyć biernemu wypoczynkowi i kulturalno-rozrywkowy do czynnego odpoczynku. 

18 zdjęć

Budowa WPKiW. Zoo, stadion, wesołe miasteczko, planetarium i Fala

W lipcu 1951 roku ruszyła budowa, która w założeniach miała być próbą przywrócenia życia środowisku zdewastowanemu przez przemysł. Górnicze hałdy zamieniały się w „zieloną wyspę” w samym centrum przemysłowej aglomeracji. Park powstawał w trójkącie trzech miast: Katowic, Chorzowa i Siemianowic Śląskich.

Teren, gdzie budowany był WPKiW pokryty był w 75 proc. hałdami, pogórniczymi odpadami, biedaszybami, zapadliskami, bagnami i wysypiskami oraz w niewielkim obszarze terenami o charakterze rolniczym.

Od początku jego budowa była masową akcją społeczną. Do pracy przyłączyły się tysiące ludzi: od młodzieży szkolnej po pracowników urzędów. Przedsiębiorstwa zabezpieczały transport materiałów, ludzie składali datki pieniężne, prowadzona była sprzedaż kartoników filatelistycznych z dopłatą na budowę WPKiW oraz wiele innych akcji mających na celu zebranie środków na rozbudowę Parku. 

Aż 113 ha zajęła część festynowa, gdzie stanął duży krąg taneczny i dwa małe z estradą. Co wieczór odbywały się tu wieczorki taneczne, imprezy artystyczne. W latach 50. cały czas przybywało w parku nowych inwestycji:

• stadion,
• zoo,
• wesołe miasteczko,
• planetarium.

Od 1957 roku zaczęła kursować nizinna kolej, jedyna tego typu w Europie. Na ponad 5 km trasie woziła ludzi m.in. do wesołego miasteczka i zoo. Dziesięć lat później ruszyła kolej linowa „Elka”. Spacerowicze mieli do dyspozycji 70 km alejek, 2400 ławek, 850 foteli i leżaków.

Jedną z najbardziej udanych inwestycji okazał się Ośrodek Sportów Wodnych, położony nad stawem połączonym z Kanałem Regatowym. Można było wypożyczyć kajaki, rowerki wodne, a nawet przejechać się motorówką. W niedziele i święta przychodziło do parku nawet 150 tys. osób. Ci, którzy woleli ciszę i spokój, chętnie odwiedzali sławną łabędziarnię, świątynię Petrycha, rosarium czy nieistniejące już alpinarium, którego obecnie następcą jest usytuowany w innej części parku ogród bylinowy.

Latem popularnością cieszyła się Fala. Kąpielisko zostało otwarte 12 czerwca 1966 roku. Nazwa obiektu pochodziła od tego, że na jednym z basenów wytwarzana była "sztuczna fala". To była pierwsza taka konstrukcja w kraju. Rekord frekwencji na kąpielisku padł 14 sierpnia 1966 r. - obiekt odwiedziło wówczas aż 30 tys. osób. W sezonie zimowym było tutaj lodowisko.

Źródło: Park Śląski.